17 Pondal

17 Pondal

Eduardo Pondal (Ponteceso, 1835 - A Coruña, 1917) Premio día das letras galegas 1965, un dos tres autores sobranceiros do Rexurdimento, recoñecido coma 'o bardo'  canta as glorias da Galicia céltica e  da paisaxe e  natureza galegas. As súas obras constan de Rumores de los pinos (1877),  Queixumes dos pinos (1886), de onde vén os seguintes poemas e   de onde vén O himno galego, Os Pinos.  Tamén escribiu un poema épico Os Eoas  que non publicou.

Carballos de Carballido            Castiñeiros de Dormeá               Os pinos fan doce son

Carballos de Carballido,          Castiñeiros de Dormeá               Os pinos fan doce son:
cando era rapaz deixeivos;       os de corpo ben comprido,        nesta doce   soedade
vin despois de moitos anos;    de graciosa estatura                    aprétase o corazón.
xa imos vellos.                         sobrados e   ben seguidos:          Non te poñas a tremer
                                                ¡ouh!, castiñeiros, semellantes    meniña, non teñas medo,
Pasáronse as alegrías                aos celtas nosos antigos:            que ninguén te quer matar.
que trouxera o tempo ledo;      a quen as hedras demostran       
a mocidade foi pasada;            amor, con abrazo amigo:
xa imos vellos.                          os arrebatados ventos
                                                 do mes bretemoso e  frío
Eu teño os cabelos brancos,    de Xaneiro, entre vós fungan
Vós tedes os gallos secos;       dando doentes suspiros:
os nosos días pasaron;             e  o mofo dos vosos gallos,
xa imos vellos                          ermos e  desgornecidos,
                                                ao  impulso das duras ráfagas
                                                vai lonxe caír rompido.
                                                Cando xuntos nos criamos
                                                era outro tempo, e  o recinto
                                                da vosa inda corta sombra
                                                non era grande; meniño
                                                daba eu tanta coma vós,
                                                no doce prado nativo. (...)