8 Oficios e profesións

Capítulo 8:  Oficios e  profesións
I.  Lectura: Oficios e  profesións

II LECTURA   oficios e  profesións Na casa de Souto houbo obra aló por maio.  O ano pasado choveulles nela e hogano non queren pasar unha invernía semellante. 
-Como hai que facer obra, -dixo don Antón- ímoslle dar unha volta a todo.
-Ás casas vellas non che lles van nada ben as reformas- sentenciou dona Rosario-. Se me fas caso a min, facemos unha casa nova onde tiñámos a eira, e   deixamos esta.  Ademais, ¿onde nos metemos mentres tanto?
Don Antón non oíu ás xordas.  Ao  outro día marchou á Coruña para falar cun arquitecto, amigo del, que lle fixera os planos, e  de paso saber dun constructor de confianza que traballase a conciencia.
-Diso hai pouco- díxolle o arquitecto-. Pero sendo para un amigo...Fala con "Constuccións Roxo".  Coñezo eu o enxeñeiro asesor e o aparellador.  Son xente preparada.  Os materiais que usan son de primeira.
De alí  a poucos días puxéronlle os alicerces.  Nunhas  semanas estaban as paredes rematadas.  Os canteiros fixeran un traballo lúcido.
Pero antes de ver a casa cuberta inda pasaron uns días.  Como non hai serrarías mecánicas preto de Vilanova, tiveron que chamar uns serradores portugueses que andaban por alí, que usaban serra de man, e  levoulles moitos días labrar a madeira.
Mentres tanto, os albañís ían traballando por dentro.  Levantaban tabiques, daban masas, e  colocaban a baldosa e o azulexo.  Tras deles viñan o electricista e   o fontaneiro, instalando luz e  auga.
Don Antón viña de cada pouco pola obra.  Sempre lle gustaba botar unhas parrafadas cos oficiais.
-Esta obra dáme máis labor- dicía-, aínda non poño unha pedra, cá mesma consulta.  Que se notario, que se rexistrador, que se darte de alta nunha oficina, que se de baixa noutra.  e non podes pasar por menos, se non, cando te descoidas, tes aquí un alguacil cun oficio do alcalde, ou a parella da guardia civil con orde do xuíz de que se hai que presentar no xulgado. ¡Dou ao demo tanta lei e  quen a inventa!
Con papeis ou sen eles, a casa estaba case acabada.  Faltaban as portas pero xa estaban os carpinteiros con elas entre mans.
-Polo San Mateo ten a chave na man- dicíalle o constructor-.
Como queira que a casa se acabou para o San Mateo, don Antón quíxolle facer un ramo por todo o alto.  Estaba moi obrigado dos viciños de Vilanova e quixo facer unha festa na que participasen todos.
-Quero que sexa unha festa de pote- dixo-. A gaita soa non farta.
E  así foi.  Encargoulle ao  panadeiro unha chea de empanadas, e mandoulle á polbeira cocer unha caldeirada de polbo.  O tendeiro de Vilanova puxo o viño.
Naturalmente, non faltou o gaiteiro, que en festas así   é  obrigado. Abofé  que repenicaba ben.  Facía bailar a un morto.  e, se non, que o diga o muiñeiro, que non parou de valsear coa costureira.  Era unha risa.  Tamén se encheron de bailar o veterinario e  a boticaria, o xastre e  a lavandeira, o zapateiro e   a tecelá, o ferreiro e  a leiteira.  E  non bailou o señor abade por aquilo da coroa.