9 Recollido do Pobo

9.1  Texto literario: As perdices do convite , Recollido do Pobo  polo Centro de Estudios Fingoy en Saviñao, no libro da caza, edicións Castrelos, Vigo 2a edición 1972

Saiu un ferreiro un día de caza e matou dúas perdices.  Cando viña de volta para a casa encontrouse co señor cura da parroquia e díxolle si llas vendía.  O ferreiro contestoulle que non.  O que lle podía facer era invitalo a comelas, si lle ti´ña  unha misa;  despois tamén lle tiña a misa pola almiña dos difuntos da casa.  Cando a muller tiña as perdices arregladas chegou á cociña unha comadre, e  díxolle:
-Comadriña,  ¿que ten no pote que  ole tan ben?
- ¿E    que hei de ter?  Caldo de verzas con unto vello, e  por iso cheira tan ben.
A outra non se conformou e destapou o pote.  Ao  ver que eran perdices díxolle que debían probalas para saber si estaban boas.
-Non pode ser, porque vén o señor abade axudar a comelas.
-Probámolas, comadriña, que lles han de chegar de abondo.
Cando acabaron unha, como sabía ben, comeron a outra que quedaba.
Ao que marchou a comadre, chegou o home da misa e  a muller púxose a chorar.  O home preguntoulle por que choraba.
-Ai, hom, ¡como non hei de chorar!  Na casa dun ferreiro, e nin sequera temos un coitelo para poñer na mesa!
-Pois non chores, muller, que mentras chega o señor cura vou  á forxa facer dous ou tres.
Dalí  ao  pouco chegou o señor cura, e  a muller púxose outra vez a chorar, e  preguntoulle a causa.
-¡Ai, probe de min, como non hei de chorar, que o meu home debeuse de volver tolo, pois díxome que ía á  forxa facer un coitelo para lle cortar a vostede as orellas: así que ao  mellor que se marche pronto antes de que veña el!
O cura saiu para fo'ra e descalzouse para correr máis. Cando chegou o home a muller seguía chorando e  díxolle ao  home que viñera o cura e  que se marchara coas perdices para a casa.
O ferreiro saiu correndo para pillar  ao  cura  e  cando o viu berroulle:
-Deixeme unha sequera, señor.
-¡Nin unha nin dúas!  As miñas orelliñas non son para vós.